Malarstwo klasycystyczne

Podstawy sztuki klasycznej, jej koncepcja piękna, zasady kompozycji, wypracowane zostały w Antyku, w Starożytnej Grecji. Obrazują je dzieła Myrona, Polikleta czy Fidiasza. Wskrzeszenie myśli antycznej nastąpiło w renesansie, w sztuce Leonarda da Vinci czy Rafaela. Następnie, w XVII wieku, do idei antycznych powrócili artyści angielscy i francuscy.

Klasycyzm trwał od około 1750 do około 1800 roku. W malarstwie ceniono szczególnie rysunek. Plamy barwne stosowano z umiarem, unikano kontrastów. Wygładzano płótna, by nie było widać śladów pędzla. Często przedstawiano umoralniające, pouczające sceny, wywodzące się z historii starożytnej i mitologii. Malowano także liczne portrety. Do ulubionych zabiegów artystów klasycystycznych zaliczyć można idealizację, obiektywizację i heroizację.

W Polsce okres klasycyzmu przypadł na szczególne czasy upadku i rozbiorów. Dlatego też ówczesne malarstwo przyjęło sobie za cel podtrzymywanie ducha narodowego, głównie poprzez ukazywanie ważnych scen historycznych, związanych z polskim umiłowaniem wolności.