W początkowym okresie Egipcjanie osiedlali deltę Nilu i oazę Fajum, z czasem rozprzestrzenili się na całą dolinę. Egipt Dolny obejmował deltę rzeki, a Egipt Górny sięgał od początków delty do pierwszej katarakty. W większości świetność Egiptu opierała się na rolnictwie wykorzystującym okresowe wylewy Nilu, w czasie których rzeka nanosiła żyzne gleby aluwialne. Poprzez stosowanie rozbudowanego systemu irygacyjnego, zwiększali powierzchnie swoich upraw. Oprócz rolnictwa zajmowali się również handlem. Z papirusu wyrabiano łodzie, służył on także jako materiał pisarski. Około 3100 r. p.n.e. Egipt Górny podbił deltę Nilu. Powstało tym samym jednolite państwo. Historię Egiptu podzielono na cztery okresy: Starego, Średniego, Nowego Państwa i Epokę Późną.
Władza królewska nie miała zbyt dużej siły, ale z czasem została uformowana monarchia despotyczna, gdzie panował faraon, któremu oddawano cześć boską. Kapłani posiadali liczne przywileje, dzięki czemu powstał osobny stan kapłański. Chłopi, którzy byli w pełni zależni od władcy, uprawiali ziemię, służyli w wojsku lub pracowali na budowach. Niewolnictwo nie było jeszcze wtedy popularne.