Po upadku państwa syryjskiego na przełomie VIII i VII w. p.n.e. tereny Wyżyny Irańskiej dostały się pod panowanie Medów. Jednym z zależnych od nich plemion byli Persowie. Szybki rozwój potęgi perskiej nastąpił za panowania króla Cyrusa II z perskiej dynastii Achemenidów, który pokonał Medów i zajął ich stolicę - Ekbatanę. Następnie podbił Azję Mniejszą i Babilonię. Powstało imperium perskie, pierwsze tak rozległe w dziejach ludzkości. Rządy Persów były na ogół łagodne. Podbite ludy mogły zachować swoje zwyczaje i religię. Lokalni władcy musieli jedynie uznawać władzę perską i płacić daniny. Podstawą panowania była sprawna administracja, którą w prowincjach kierowali satrapowie. Siłę zbrojną państwa stanowiła armia. Wprowadzono jednolite prawo państwowe (królewskie), ujednolicono też miary i wagi. Widocznym znakiem potęgi było wybudowanie tzw. drogi królewskiej, łączącej Suzę z Sardes w Lidii, która miała 2400 km długości. Król wybijał złote monety, będące powszechnie stosowanym środkiem płatniczym. Królowie perscy toczyli wojny z Grekami.